Het was iets minder dan een jaar geleden dat ik Ilse de Weerdt voorstelde om samen een toneelstuk te schrijven. Zoals zij het zei: “Ik hoorde hakken over de gang rennen, jij stormde naar binnen, gleed bijna uit en plofte naast mij op de stoel en zei: ‘Jij had toch ooit het plan om een toneelstuk te schrijven?’” Het antwoord op die vraag was ja, en we besloten om samen na te gaan denken over het schrijven voor een toneelstuk. Daar kwam Ambrosia uit voort.

Ik weet nog goed hoe wij samen brainstormden en schreven, tot daar de eerste versie uit kwam. Wij kozen ervoor om een simpel doch mooi verhaal te vertellen over twee koppels, Psyche en Eros & Hades en Persephone. In een poging om het ‘Stockholm-syndroom’ dat beide verhalen plaagt te minimaliseren werden de verhalen, en zeker dat van Persephone, een coming-of-age-verhaal. Het losrukken van je oude omgeving, een ouder die graag het beste voor je wil maar daardoor makkelijk vergeet dat je volwassen bent; een nieuwe omgeving die eng en vreemd is, maar waar je je vanzelf thuis gaat voelen. Het was een situatie waar, voor ons gevoel, veel studenten zich in zouden herkennen.

Toen er eindelijk een stuk stond en de audities begonnen waren wij extatisch. Tot onze grote opluchting hadden we genoeg auditanten, die stuk voor stuk geweldig op de vloer van Spinoza C-1.15 stonden en het was voor bijna iedere auditant niet moeilijk om te besluiten welke rol hij of zij zou krijgen. De uitzondering waren de hoofdrollen, waar Ilse en ik de beide dames een andere acteur toebedeelden. Toen we eruit waren gekomen en de mails waren verstuurd begonnen de repetities.

Deze waren gevuld met gezelligheid, gelach, en een hele hoop talent. Ilse en ik keken vaak vol trots naar hoe de verschillende scènes werden opgevoerd! Er werd door de acteurs een hoop gecringed om de verschillende zeer kleffe stukken die erin zaten, gelachen om Thomas Pijnaker die zijn prachtige imitatie van een zeehond deed in de rol van Demeter en iedereen haalde de namen van Iris en Ilse of, in mijn geval, Psyche en Persephone door elkaar. Bovendien kreeg de cast tot onze grote vreugde ook wat mee van de liefde in het stuk en kwamen er maar liefst twee Moira-koppeltjes tevoorschijn uit onze acteurs. Dit leidde al snel tot een ‘geen klefheid buiten het acteren’ regel. Al met al waren we goed op weg voor onze opvoering in mei.

Maar het universum besloot anders. In Ilses woorden: “Alles liep op rolletjes en toen besloot iemand aan de andere kant van de aardkloot vleermuissoep te eten”. Dat hebben we geweten. Hoewel in maart het idee eerst nog was om verder te repeteren, besloten we al snel anders. Daarna volgde begin april het harde besluit: Ambrosia ging niet meer worden opgevoerd. Het was voor iedereen die eraan meewerkte een klap in het gezicht. Dit was het stuk waar iedereen keihard voor had gewerkt. Dit was het breinkindje van Ilse en mij en hij zou nooit het podium zien. Gelukkig hadden mensen ideeën voor manieren om toch nog iets te laten zien. Na een lange brainstorm besloten we als ToCo om te proberen Ambrosia als luisterboek op te nemen, een proces waar men waarschijnlijk in de zomervakantie mee bezig zal gaan. Dit betekent dat jullie hopelijk ergens volgend jaar toch een impressie gaan krijgen van het stuk dat er zou hebben gestaan! Hierover horen jullie later waarschijnlijk meer.

Ambrosia gaat over liefde. Het gaat over volwassen worden, over vinden bij wie je je thuis voelt. Het gaat over keuzes maken en er zijn voor de mensen van wie je houdt, wat je voor hen zou doen, maar ook voor jezelf. Het is een boodschap die zeker in deze tijd nog wat harder aankomt. Je kan immers niet altijd je geliefden zien. Je ouders, je partner, je vrienden… Het lijkt op een bepaalde manier op hoe Persephone haar hele leven doorbracht, zes maanden bij haar moeder en zes maanden bij haar echtgenoot. Wat ik ook altijd probeer te denken, wanneer ik de mensen van wie ik houd mis, is: als Persephone het kon, kan ik het ook.

Ik ben trots op Ambrosia. Ik ben trots op wat Ilse, de acteurs, de ToCo en ik hebben voortgebracht. Ook nu het nooit het podiumlicht zal zien. Ook in deze onzekere tijden. Ik ben trots, en vervuld van liefde voor het stuk en voor de mensen met wie ik heb samengewerkt. Dus aan iedereen die hieraan heeft meegewerkt, vanuit het diepst van mijn hart: bedankt. Jullie hebben dit voor mij een geweldig jaar gemaakt.

Was getekend,

Merit Koudijs