Oe-ID-pus

Het is alweer jaren geleden dat ik deelnam aan toneelgroep Moira. Eigenlijk had ik voordat ik meedeed nauwelijks toneelervaring, tenzij je een basisschooltoneelstuk meetelt. Voor wie mij niet kent: ik ben die figuur rechtsboven in de poster. Ik heb tussen 2006 en 2012 klassieke talen gestudeerd. Ik was al werkzaam in het onderwijs toen ik gevraagd werd mee te doen door mijn vriend (grote) Thijs, die op dat moment voor Moira regisseerde. Hij stelde voor dat ik zou auditeren, onder andere voor de rol van koning Oidipous. Wat me leuk leek en ik dus deed.

Ik kreeg de hoofdrol en werd vanaf dat moment volledig het toneel ingesleurd. Elke week repeteren, teksten leren, medespelers in een nieuw licht zien (de meesten kende ik wel). Als ik van tevoren had geweten hoeveel tijd en energie er in het voorbereiden van een toneelstuk zouden gaan zitten, had ik waarschijnlijk nog minder getwijfeld om mee te doen. Ik heb er ontzettend veel plezier aan beleefd, net als mijn leerlingen uit mijn toenmalige vijfde en zesde klassen die de voorstelling bijwoonden.

We gebruikten het script van een Ro-theateropvoering: een samenvoeging van Oidipous Tyrannos en Oidipous in Kolonos. Paradoxaal genoeg speelde ik de jonge(re) Oidipous, terwijl Arthur, een jongere medespeler, de oude(re) voor zijn rekening nam. Eén van de spelers, Nathalie, zei eens ‘geen koning zonder baard’, dus ik besloot prompt een baard(je) te laten groeien. Ik zei tegen iedereen dat ik dat deed om me ‘in de rol in te leven’, maar in werkelijkheid wilde ik ook gewoon eens zien hoe me dat zou staan (de meningen hierover liepen zeer uiteen, van ‘staat je goed’ tot ‘haal dat ding van je gezicht af’). Het inzicht dat een koning een baard behoeft, heeft inmiddels ook onze koning bereikt, maar dat terzijde.

In één van de scenes – die met Teiresias – moest ik boos worden. Nu is boosheid mij volkomen vreemd (zo heb ik bijvoorbeeld nóóit mijn hand gebroken door tegen een eikenhouten kast te slaan), dus toen Oidipous tijdens de voorstelling kwaad werd, verloor ik mijzelf in die woede. Ik herinner me dat er een doodse stilte viel na die uitbarsting. Gelukkig bracht koorlid Ellie ontlading met een goed getimede grap. Onbedoeld leidde dit tot een hoogtepunt in de scene.

Ik denk nog altijd met veel genoegen terug aan mijn tijd bij Moira. Ik had op voorhand nooit kunnen vermoeden dat ik zoveel plezier zou beleven aan toneelspelen. De intensiteit, de kameraadschap, de centrifuge aan emoties waarin je vóór, tijdens en na de voorstellingen terechtkomt: ik kan het aanbevelen.

Stefan van den Berg