Ik herinner me het jaar van Trojaanse Vrouwen heel goed; het was immers mijn eerste jaar als student, bij het Soda en natuurlijk bij Moira. Ik had voorheen wel wat aan schooltoneel gedaan, dus ik vond het erg spannend om weer met toneel aan de slag te gaan. Toen kwam ik bij de audities aan. E2.62 zat vol met mensen die zich op hun audities aan het voorbereiden waren, bezig met ademoefeningen, mantra’s of zelfs yoga. Ik vond het indrukwekkend, zelfs een beetje intimiderend. Als verlegen sjaarsje ga je op zo’n moment toch aan jezelf twijfelen. Maar goed, ik werkte me door de audities heen en kreeg diezelfde avond nog te horen dat ik de grote rol van Odysseus op me mocht nemen, yes!

Toen het repeteren eenmaal was begonnen, ging er een wereld voor me open. Wat een geweldig fijne groep mensen! Elke donderdag tot in de late avond hielden wij ons bezig met onze liefde voor Klassieken en onze liefde voor toneel. We doken in het verhaal van de nasleep van de Trojaanse oorlog, met een boodschap: de geschiedenis wordt niet verteld door de winnaars, maar door de media.

De repetities gingen gesmeerd, totdat iemand in de cast iets was opgevallen: ons script bleek een paar onlogische elementen te hebben. We hebben daarover in januari collectief gesproken en er volgde uit: we gingen het verhaal nog iets aanpassen. NB: we waren al halverwege het repetitiejaar. Stresspuntje? Misschien.

Een aantal van ons uit het collectief ToCo/Moira is in februari en de eerste helft van maart bijeengekomen om het nodige bij te schaven of bij te schrijven, met naar mijn mening een schitterend resultaat. Halverwege maart lag er een nieuw script met twee nieuwe en vier herschreven scènes. We hadden nog een krappe twee maanden voor de opvoeringen. Stresspuntje? Zeer waarschijnlijk.

Desalniettemin is er die laatste anderhalve maand gezwoegd om alle zaken bij elkaar te krijgen. En dat waren nogal wat zaken. Destijds had het Soda namelijk een balanspost ‘Reservering ToCo,’ die de ALV weg wilde werken. Ik zal geen details noemen, maar het betrof een niet onaardig bedrag waarmee we ons een uitgebreid décor, extra mooie kostuums, extra attributen, live muziek en een truss stellage konden veroorloven. Met dat laatste konden we een heuse extra verdieping óp het podium realiseren. Ook heeft iedereen meegewerkt aan de ‘Moira-Courant’ die werd uitgedeeld als programmaboekje. Let goed op dat, terwijl dit alles geregeld werd, er nog stevig doorgerepeteerd werd en er zelfs een repetitieweekend op Sterrenbosch aan te pas kwam.

Dit alles sloten wij natuurlijk af met twee knallende opvoeringen in mei, dat jaar voor het laatst in het Kolpinghuis. Na afloop bevond ik me voor het eerst sinds jaren weer in dat zwarte gat dat je misschien wel kent van elke keer dat je aan het einde van je Netflixserie bent gekomen. Zoals je uit bovenstaande hectiek misschien wel kunt lezen zou mijn eerste jaar bij Moira een jaar zijn dat me bij zou blijven. Ik ben ook nog altijd trots. Trots op het feit dat ik me zowel als Tocaan als als Moiraan in alle hectiek heb ondergedompeld. Trots op de regie voor hoe ze met alle hectiek zijn omgegaan. Trots op de cast en de ToCo, die zo hard hebben gewerkt aan het stuk en zo ontzettend veel hebben meegedacht.

Door dit stuk, dit toneeljaar en deze fantastische mensen ben ik een echte Moiraan geworden en gebleven. Dank jullie wel. Op de volgende tien jaar!