Wat een prins zoal bezig houdt in een tragedie

– Roel Keulen

Bijna is het dan zover. Het moment van de voorstellingen is nog maar enkele dagen van ons vandaan. Hier hebben we die maanden naar toe gewerkt. Het enige dat nog tussen ons en de voorstellingen staat, zijn de twee generale repetities, waarvan een vanavond. Maar voor we ons volledig op de voostellingen storten, wil ik u nog even mee terug nemen naar de repetities die nu achter de rug liggen.

Even kort over mezelf, ik speel Haimon, de zoon van Kreon en verloofde van Antigone. En wat is het toch een heerlijke rol. Ik mag lekker losgaan tegen mijn vader en dat voelt fantastisch! Mijn tegenspeler in deze scène is Thijs die Kreon speelt. Het is ontzettend fijn om met hem te spelen. Hij zet een perfecte Kreon neer. Trots, gezaghebbend, furieus maar ook een liefdevolle vader en echtgenoot. Dit zorgde er al vanaf het begin voor dat ik als het kleine jongetje dat ik ben, flink moest opbotsen tegen de gigant die mijn vader speelde. Het fijne was dat Kreon er altijd bij elke zin een schepje boven op gooide in zijn felheid, waardoor ik dat natuurlijk ook moest doen. Het resultaat? Een vernietigende woordenstrijd die eindigt met mijn knapmoment. De eerste keer dat we deze scène speelden, kwam dit zo hevig bij de koorleidster binnen dat zij haar tekst met een erg schorre stem naar buiten bracht. Missie geslaagd! Maar bij het oefenen in de studentenkerk werd het nog leuker. Een grotere zaal waarin je in elk hoekje goed verstaanbaar moet zijn. Daar kwam nog eens bij dat we vanaf toen ook in kostuums gingen oefenen. Dat had tot gevolg dat ik zo lekker in mijn rol zat dat ik alles eruit liet. De bom was gebarsten. Doodse stilte. Ik sta om het hoekje na te trillen en eigenlijk zou ik het liefst een boksbal willen hebben op dat moment. In de verte hoor ik dat de scène afgespeeld wordt door Kreon en de koorleidster. Het is nu pauze en er komen opeens mensen met rode ogen op me afgelopen en geven me een knuffel. Missie dubbel geslaagd! De liefde vanuit de groep is ontzettend groot. Gewoonweg geweldig om mee samen te werken.

Ik heb haar nu al een paar keer genoemd, de koorleidster oftewel de lieftallige Kristel met haar mooie vlecht. Zij staat het hele stuk lang alles te aanschouwen en moet reageren op alles wat er gebeurt. Een hele zware taak aangezien zij altijd de vervelende en benauwende stiltes moet doorbreken. Ook moet zij reageren met haar gezichtsuitdrukking en lichaamstaal. En echt waar, haar stil spel is ontzettend mooi! Ik wil u dan ook vooral aanraden niet altijd te kijken naar degene die spreekt. Kijk ook eens naar het schoon bij het altaar. Verder kan ik uren blijven kijken naar een van haar koorliederen. Ze speelt daarin een godin die achtervolgd wordt door een menigte aanbidders. Bij het repeteren wist iedereen wat te doen, behalve onze godin die ervan schrok dat de hele menigte achter haar aanliep. Ze stond rustig de tekst te volgen in haar script, keek omhoog, zag mensen in trance op haar af stormen en riep toen uit: “Esmée, wat gebeurt er!?” Drie minuten later deden we het koorlied nog eens. Ik zat naast de regisseuse te kijken naar een koorleidster die er met volle teugen van genoot aanbeden te worden door de groep. Mijn favoriete koorlied!

Iemand anders voor wie ik veel bewondering heb is onze ziener Teiresias, gespeeld door Wouter. Als er iemand geknipt is voor deze rol, dan is hij het wel. Een wandelstok of bezem, een blinddoek of naar Sofie ruikende sjaal, met T-shirt en sneakers of met colbertjasje en blote voeten, het maakt hem niets uit, hij IS Teiresias gewoon. Een lekkere rauwe stem waarmee al dat onheil dat hij voorspeld nog onheilspellender wordt. Blind spelen kan hij inmiddels ook al als de beste. Een waar genot om naar te kijken. In het stuk is hij de wijze ziener met afschuwelijke uitspraken, in het echte leven heeft hij enkele overeenkomsten met dit personage. Ja, ook Wouter doet als een ziener de hele dag wijze uitspraken. Het verschil is dat we Teiresias wel snappen, Wouter niet. Meestal komt het erop neer dat we nog vier andere zieners nodig hebben om Wouters uitspraken uit te leggen. U kunt het u voorstellen, ik zit te wachten totdat er een solo comedy-act komt van Teiresias met al zijn uitspraken.

Maar wie zou ik nu helemaal voorstellen als zij er niet was. Zij die mij de kracht geeft om tegen papalief in te gaan, mijn verloofde, Antigone, die prachtig wordt neergezet door Annet (of zoals ik haar mag noemen, Antigonetje). Ik vind het heerlijk om te zien hoe zij Antigone neer zet, de ene keer als een sterke en zelfverzekerde vrouw, de andere keer als labiel en af en toe zelf een beetje eng en weer een andere keer als volledig gebroken. Er zijn momenten dat als ze je recht in je ogen aankijkt tijdens het spelen, je hart een paar slagen overslaat. Maar ook voor haar geldt, niet alles gaat altijd helemaal gesmeerd. Vooral ademsteun oefeningen zijn voor haar een hel als er geluid bij gemaakt moet worden. “Adem allemaal diep in en bij het uitademen wil ik fa-fa-faaaaa horen”. Dit werd dus drie keer niets. Want de derde fa liep altijd uit in een harde lachbui samen met Kristel die erg aanstekelijk werkte. De regisseuse besluit dan maar dat we van partners moeten wisselen. Zo komt ze bij mij terecht. Helaas geen enkel verschil. Ach ja, een keertje lol hebben mag ook wel eens toch? Maar ze is een hele lieve meid. Laatst vertelde ze me dat ze trots was dat ik haar toekomstige man speel en dat ze achter de coulissen met mijn scène staat mee te doen: “Ja ik zou geprezen moeten worden, ja ik verdien een gouden eerbewijs!” Nou Antigone, ik ben trots dat ik aan je zijde mag staan!

Maar aan alles komt een einde. En voor ons is dit einde er bijna aangekomen. Maar eerst de voorstellingen nog! Ik heb er het volste vertrouwen in dat het een geweldige voorstelling gaat worden. Ik hoop dat u er net zo van kunt genieten als ik.